Hier is dan ook mijn slotblog,
zij het ietwat verlaat door omstandigheden. Laat ik dan maar het eeuwenoude
cliché ‘beter laat dan nooit’ aanhalen, want wat is een slotblog zonder
clichés? Zegt u het maar. Deze blog vormt de afsluiting van de cursus
Beeldcultuur. Hierin evalueer ik in
hoeverre ik de gestelde leerdoelen heb bereikt, en welke blogs hieraan hebben
bijgedragen. Het gaat hierbij om het verkrijgen van kennis en inzicht en het
toepassen daarvan, de mate van oordeelsvorming, de mate van communicatie en
mijn leervaardigheden.
Kennis en inzicht en het toepassen daarvan
In mijn blogs heb ik mijn
kennis en inzicht van de verscheidene onderwerpen uit de cursus aangetoond. Zo
behandel ik in blog
3 de semiotiek. Hierbij pas ik nieuwe inzichten toe die niet in de cursus
behandeld zijn, maar er die je er evengoed op terug kan voeren. C.S. Peirce en
zijn beschrijving van Firstness, Secondness en Thirdness kwam bijvoorbeeld in
het college aan bod, en ik heb dit kunnen linken aan stellingen van Saussure
uit de linguïstiek. Op die manier werd duidelijk dat er een overeenkomst is wat
betreft de relatie tussen het teken en het object op het gebied van beeld en
taal. De relatie tussen teken en object kwam vervolgens weer terug in blog
4, waarbij ik een semiotische analyse heb uitgevoerd. Door de iconische,
indexicale en symbolische relatie te onderzoeken beschrijf ik hoe een beeld
meer kan zijn dan slechts een beeld, dat het invloed kan hebben op de wereld.
Hiermee heb ik het interactieve proces van betekenisvorming weergegeven, met de
foto van de brandende monnik als teken, de gebeurtenis in Vietnam in 1963 als
werkelijkheid en de westerse bevolking als de interpretant die de foto
betekenis heeft gegeven. Het gold voor mensen als een overtuiging dat de gang
van zaken in Vietnam niet door de beugel kon, en daardoor kwam de foto hiervoor
symbool te staan. Inmiddels is de foto ons zo gewoon geworden dat we het beeld
onmiddellijk associëren met een betekenis van verzet, wat natuurlijk de reden
is dat Rage Against the Machine (oftewel woede/verzet tegen de machine/de
gevestigde orde) de afbeelding als albumhoes gebruikt.
In blogs
5 en 6
bespreek ik enkele filmtechnieken, zoals beeld, montage en geluid. Ik beschrijf
hoe deze elementen tot een betekeniseffect kunnen leiden bij de kijker. In blog
6 pas ik dit toe op een scène uit Inception,
waar er met name door middel van montage de illusie wordt gecreëerd dat twee
verschillende plaatsen met elkaar verbonden zijn. Dit gebeurd bijvoorbeeld door
het toepassen van slow-motion, of het inzoomen op het gezicht van een karakter
dat in beide instanties voorkomt.
De narratologie met de
begrippen fabel, sujet en style komt terug in blog
7 en 8.
In blog
7 behandel ik de drie verschillende vertelwijzen. In blog
8 analyseer ik hoe in de parametrische vertelwijze (de minst voorkomende
van de drie) de elementen fabel, sujet en style zich tot elkaar verhouden. Ik
laat daarbij zien hoe het met behulp van style en sujet mogelijk is bij de
kijker al een betekenisvorming over de fabel te laten ontstaan voordat de film
daadwerkelijk begonnen is.
In de blogs
9 en 10
behandel ik wanneer de betekenis die iemand aan iets geeft correct is, oftewel:
wanneer een interpretatie legitiem is. Om dit te illustreren voer ik zelf
een interpretatie uit van de complexe film The Fountain. Daarna bekijk ik bij welke opvattingen over
legitimiteit mijn interpretatie als legitiem kan worden beschouwd, teneinde het
verschil tussen deze opvattingen te laten zien. Dit verschil is gebaseerd op de
vraag of mijn interpretatie een reflectie is van de werkelijke betekenis of
slechts een reproductie. De eerste opvatting zegt dat de legitieme
interpretatie een reflectie is van de bedoeling van de auteur, de tweede
opvatting zegt dat het werk doorslaggevend is, en de derde opvatting zegt dat
het werk de elementen levert voor jouw eigen reproductie van de betekenis.
Omdat de filmmaker Darren Aronofsky in het geval van The Fountain zijn
bedoelingen niet openbaar gemaakt heeft, is mijn interpretatie geen reflectie
daarvan maar een reproductie. Het bestaat immers uit mijn eigen inzichten.
In de blogs
11, 12
en 13
komen hedendaagse aspecten van Beeldcultuur aan bod. Zo behandel ik hoe
onze samenleving steeds meer 3.0 wordt, oftewel dynamischer en met meer interactie,
door te kijken naar nieuwe mogelijkheden in distributie en storytelling.
Hierbij haal ik het voorbeeld van 18 Days
of Egypt aan, een documentaire die als het ware door de mensen zelf wordt
gecreëerd. Ik geef hierbij een link naar een presentatie gelijkend aan een TED
talk, waarin het interessante project verder wordt uitgelegd. De 3.0 manier van
storytelling wordt verder uitgewerkt in blog
13, waarbij ik aan de hand van voorbeelden de verschillende non-lineaire
vertelwijzen in de media.
Oordeelsvorming
Omdat de cursus Beeldcultuur
vrij veel verschilt van de opleiding Communicatie die ik ‘normaalgesproken’
doe, ben ik in contact gekomen met erg veel inzichten die voor mij nieuw waren.
Ik ben ervan overtuigd dit de rest van mijn leven mee te dragen. Zo kan ik
bijvoorbeeld geen film meer zien zonder het Kuleshov effect te herkennen. En
bij iedere interpretatie die ik maak spelen de opvattingen over legitimiteit in
mijn achterhoofd mee. De cursus heeft dus ongetwijfeld mijn oordeelsvorming
beïnvloed.
Wat betreft het geven van
feedback tijdens de cursus ondervond ik toch wat problemen. Ten eerste omdat ik
vrijwel geen van mijn klasgenoten kende. Ik heb blogs van anderen gelezen, maar
vaak had ik dan geen idee bij welk van de gezichten die ik maandag tijdens de
colleges zag deze hoorden. Op de een of andere manier is het dan toch
intimiderend om een evaluerende reactie te plaatsen. Nu ben ik sowieso een
freak op het gebied van getypte reacties; ik lees het tien keer door en pas het
vervolgens nog eens tien keer aan totdat er precies staat wat ik wil zeggen in
de woorden waarmee ik het wil zeggen. Misschien dat dit voortkomt uit een wens
naar optimale zelfrepresentatie. Het zorgt er echter wel voor dat ik me niet
helemaal op mijn gemak voel terwijl ik feedback geef. Daarbij kwam dat dit voor
mij ook allemaal nieuw was, en ik dus niet zeker wist of mijn feedback wel of
niet in de goede richting zat. Wel heb ik met twee klasgenoten, Marlou en Koen,
gesproken over wat we wel en niet goed vonden gaan in onze blogs en die van
anderen. Op die manier heb ik toch wat feedback kunnen geven en ontvangen, al
is de manier waarop wellicht minder digitaal dan in de cursus verlangt wordt.
Communicatie
Voor zover ik weet is mijn
taalgebruik duidelijk en makkelijk leesbaar. Ik probeer mijn zinnen zo helder
mogelijk te houden, zodat het punt dat ik wil maken goed overkomt. Met
presenteren heb ik doorgaans iets meer moeite vanwege de zenuwen, maar ik had
het idee dat ik het er tijdens mijn presentatie voor deze cursus best behoorlijk
vanaf bracht. Steekpunten waren hierbij verstaanbaar te praten en goed de zaal
in te kijken. Ik gaf mijn presentatie na het schrijven van blog
7, en de inhoud ervan vormde later de basis voor blog
8. In de presentatie voerde ik een syntagmatische analyse uit van de titel
sequentie van de film The Girl with the
Dragon Tattoo, waarbij ik aan de hand van enkele screenshots beschreef hoe
de kijker door middel van style en sujet in contact komt met de fabel van de
film. Ik had dit fragment gekozen omdat het een goed voorbeeld was van de
parametrische vertelwijze, die volgens het college het minst voorkomend was. Voorafgaand
aan de presentatie was ik bang dat dit een verkeerde invulling van de opdracht
was, maar uit de feedback bleek gelukkig dat ik het toch goed had gedaan, wat
natuurlijk als een hele opluchting gold. Een minpunt was dat door de zwakke
beamer en het lichte lokaal de donkere screenshots soms niet goed te zien
waren, waardoor mijn verhaal iets van zijn kracht verloor. Gelukkig had ik hier
in de blog zelf geen last van, waardoor men het achteraf alsnog kon bekijken.
Leerdoelen
Door middel van de blogs en de
presentatie ben ik actief bezig geweest met de stof, waardoor ik het beter in
me opgenomen heb dan ik anders zou hebben gedaan. Dit komt omdat ik werd
gestimuleerd om erover na te denken, kritisch te zijn en zelf met aanvullingen
te komen. Bovendien leerde ik door middel van de analyses de verworven kennis
toe te passen op een eigen voorbeeld. Met het academische gedeelte was ik al
grotendeels bekend vanuit mijn opleiding communicatie, waardoor ik vanaf het
begin mijn bronverwijzing volgens een academisch format, de APA style, heb
gedaan. Ook de academische houding ten opzichte van de stof komt naar mijn
mening in mijn blogs naar voren.
Conclusie
Omdat ik in het begin van de
cursus te horen kregen dat toekomstige studenten die dit vak wellicht willen
gaan doen naar mijn blog verwezen zouden worden, heb ik geprobeerd een zo
accuraat mogelijke weergave te geven van de inhoud van de colleges. Daarbij heb
ik ook getracht nieuwe invalshoeken en voorbeelden te geven, om zo actief met
de stof bezig te zijn en mijn eigen inbreng te laten gelden. Ook heb ik hierbij
altijd een hyperlink in de blog geïntegreerd, zodat mensen het verder uit
kunnen zoeken als ze geïnteresseerd of nieuwsgierig zijn. Mijn taalgebruik is
mijns inziens accuraat en adequaat. Alleen op het gebied van de communicatie
schortte het aan de feedback. Al met al denk ik dat ik erin ben geslaagd me de
stof eigen te maken. Op basis van mijn werk zou ik mezelf daarom het cijfer 8
geven.
