Dit alles in ogenschouw nemend denk ik dat ik op de goede weg ben. In mijn teksten verwerk ik de literatuur en vul deze aan, en dit alles met adequaat en aantrekkelijk taalgebruik. Kijkend naar de eisen van Van Driel ben ik van mening dat ik in de categorie ‘Goed’ val. De beoordeling die ik nastreef ligt dus tussen een 7 en een 8.
___________________________________________________________________
In de voorgaande blogs lag de focus op de semiotiek, oftewel de leer van de tekens. Dit kunnen we gebruiken bij het bestuderen van media, zoals film. We maken dan een zogeheten paradigmatische analyse. Echter, om in staat te zijn zulke analyses uit te voeren is het noodzakelijk om te kijken naar de parameters van het beeld. Ik heb het hier over het paradigma en syntagma.
Paradigma en syntagma
In blog 3 is de visie van Peirce beschreven. Hij deelde
de wereld op in drie categorieën: Firstness, Secondness en Thirdness. Hierbij
bestond Firstness uit de wereld van mogelijkheden en Secondness uit de
feitelijke keuze. De begrippen paradigma en syntagma zijn hier op terug te
brengen. Paradigma behoort tot Firstness: je hebt keuze uit een grote
hoeveelheid perspectieven van waaruit je iets in beeld kunt brengen. Syntagma
is terug te leiden op Secondness: de keuze en combinatie van de elementen uit
paradigma’s. (Van Driel, 24-09-2012).
In de praktijk werkt dit als volgt: het beeld dat de
regisseur wil weergeven is een gesprek tussen twee personages. Dit kan gedaan
worden op allerlei verschillende manieren (Firstness). De regisseur maakt
vervolgens de keuze welke shots hiervoor te gebruiken (Secondness), bijvoorbeeld
beginnen met een establishing shot dat overgaat in een crane shot, een cut naar
een follow shot, en volgens een serie van over the shoulder shots en close-ups.
Dit alles is de syntagma.
De invloed op het betekeniseffect
Het doel van de paradigmatische analyse is, door middel
van het bestuderen van alle onderdelen van het syntagma, achter het
betekeniseffect in een film te komen. Dit wordt namelijk beïnvloed door
syntagmatische keuzes die zijn gemaakt op het gebied van beeld, geluid en
montage. Een goed voorbeeld hiervan is de douche-scene uit de film Psycho.
Zoals je kunt zien wordt de vrouw geen enkele keer
daadwerkelijk geraakt door het mes (afgezien van een drietal frames dat enkel
te zien is als je de scene vertraagt, bron: TvTropes). Uit de manier waarop de
shots elkaar opvolgen en de geluidseffecten en de muziek die hierbij klinken, is
echter toch het betekeniseffect af te leiden dat de vrouw dood is gestoken. De
scene wordt dus zodanig gemonteerd dat de kijkers informatie krijgen die niet
expliciet wordt getoond (Snider, 2010). Dit heet ook wel het Kuleshov effect. Hitchcock, de
maker van Psycho, kan het verschijnsel zelf erg goed uitleggen.
Dit illustreert dat de combinatie beeld-montage-geluid veel mogelijkheden biedt. Zoals gezegd is het mogelijk een betekeniseffect te
manipuleren, maar ook om tijd uit te rekken of om plaatsen die in werkelijkheid
niet naast elkaar staan met elkaar te verbinden. Daarnaast kan een filmmaker
een handeling door middel van montage opknippen in verschillende
deelhandelingen. Dit heet découpage (Van Driel, 24-09-2012). In de volgende
blog bekijk ik hoe een filmmaker de syntagma van een specifieke scene heeft gecreëerd
door de afzonderlijke paradigma’s te analyseren.
Referenties:
- hippoeki. (2007, 26 april). Hitchcock Loves Bikinis [Video]. Gevonden op: http://www.youtube.com/watch?v=hCAE0t6KwJY
- newcarscent7. (2009, 20 april). The Famous Shower Scene From "Psycho" [Video]. Gevonden op: http://www.youtube.com/watch?v=8VP5jEAP3K4
- Snider, E. D. (2010). What's the Big Deal?: Psycho (1960). Geraadpleegd op: http://www.film.com/movies/whats-the-big-deal-psycho-1960
- TvTropes. (z.j.). Kuleshov Effect. Geraadpleegd op: http://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/KuleshovEffect
- Van Driel, H. (2012, 24 september). Hoorcollege Beeldcultuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten